Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα που έγραψα αρκετά χρόνια πριν όταν ακόμη η καρδιά άντεχε να ζήσει συγκινήσεις από αυτές που χρειάζονται πολύ κουράγιο για να τις ζήσεις.
ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ Νο 1 ΣΕ ΤΙΤΙΒΙΣΜΑ ΜΕΙΖΟΝ
Ενα σμάρι κοτσύφια πετούσαν τρομαγμένα
μ΄εναλλαγές τσίου ματζόρε
σ' ένα crescento φόβου.
Η αποδημία τους μισοτελειωμένο καθήκον
προς χάριν της καταιγίδας.
Ο ουρανός πεισματικά γκρίζος
διαστρέβλωνε την αλήθεια του ήλιου.
Αέρας φονιάς και μια θάλασσα ΄Αβυσσος,
στο χρώμα παλιού πετρελαίου,
κραδαίνει το κνούτο.
Τα βράχια μάρτυρας πίστης
μαστιγώνονται αγέρωχα
με τα μυστικά τους καλά κρατημένα.
Ταξιδευτές οι γλάροι
απόμαχοι ναυτικοί στο μουράγιο.
Τα πλεούμενα, αόματα φαντάσματα
τυλιγμένα σε πάχνη απ' αλάτι
πεισματάρηδες ποντοπόροι
περαίνουν αργοπορημένα ταξείδια.
Η πλάση μεταμορφώνεται
σε μαγική εικόνα
από το ατμοσφαιρικό τρέμισμα
καθώς το φως του σύμπαντος
το ελλάχιστον διαθλάται
μέσ' από τις σταγόνες της βροχής
-Καθαρτήριο της πλάσης-
Βάφει τη θάλασσα
με τ' απίστευτα χρώματα
του θεϊκού χρωστήρα.
Πρωτόγνωρη εικόνα-
Πρωτόγνωρο συναίσθημα...
Καταιγίδας ο Επίλογος
Ω! Αργοπορημένα κοτσύφια
ψύγματα ύπαρξης στην καταιγίδα,
τιτιβίστε τους υπομονετικούς φθόγγους!
Γκρίζα σύννεφα ουρανοδρόμοι,
ευθυγραμμισθήτε με τη τραμουντάνα,
και σύ θάλασσα,
πλέξε μυριάδες λευκές δαντέλλες υπομονής
ίσως αύριο χρειαστεί να παρευρεθήτε όλοι
στο λαμπρό γάμο
του Ήλιου με την καινούργια μέρα!...
Ελένη Νικολάου-Λεμονή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου